SABAHIN BEREKETİ...

Titriyorum...

Üzerimdeki kuru dalış elbisesine rağmen denizin soğuğu banamısın demiyor. Hazırlanırken biraz ağırdan mı

aldım nedir? Galiba yine hafifçe terledim suya girmeden önce. Oysa malzemeyle çok fazla yürümemek için arabayı yakına parketmiştim. Çekek yeriyle otopark arasında 20 metre mesafe ya var ya yok. Fakat onca ağırlıkla yürüyünce insanın gözenekleri coşuyor.

Aslında çok kafaya takmamak gerek. Azıcık üşümek kış dalışının zekâtı sayılır. Kuru soğuk olarak kaldığı sürece mesele yok...

***

Boğazın dibinde yine şişe peşindeyim. Sahil yolunun kenarında hazırlanırken Beykozluların çoğu daha

uyuyorlardı.

Sabah yürüyüşüne çıkmış olan emekliler çekingenlikle karışık bir merakla bakıyorlardı malzememe. Sordukları soru hep aynı: kaç saat yeter o oksijen tüpü?

“Derinde saf oksijen solumak insanı öldürür!” dediğimde şaşırıyorlar. Oksijenin derinlerde zehire dönüştüğünü akılları almıyor. Ne söylesem boş, sırtımdaki tüp onlar için yine de oksijen tüpü...

***

Planım aynı: 30-35 metreye kadar amaçsızca gezinip haftalık arınma turunu tamamla, zehrini at, rahatla, bu

arada ilginç bir şeyler görürsen durup bakarsın.

Dalışın ilk çeyreği hafifleme, sıkıntıları denize atma turu...

Sonra uzun bir yay çiz. Geriye dön ama kaçar gibi tam tornistan bir geri dönüş değil. Menzile erişirken dönüş yolundan da keyif almayı unutma ve gözünü dört aç yol üzerindeki fırsatlara!

Cam döküntüleri 20’li metrelerde birer ikişer belirmeye başlayınca işe koyulma vakti geldi demektir.

Bir elimde fener diğerinde tırmık...

Kuru elbisenin  boşaltma valfini sonuna kadar aç. Havanın fazlası kendiliğinden çıkıp gitsin. Şişe ararken,

daha doğrusu amaç ne olursa olsun dibi eşelerken yüzerlik ayarıyla uğraşmayı hiç sevmem.

Bu arada motorlar da gidip gelmeye başladılar. Ben denizle boğuşurken Beykoz yavaş yavaş uyanıyor...

***

Koyu yeşil bir deniz Beykoz’un denizi. Arkasındakini hayal meyal gösteren yarı saydam bir tül gibi. Görmekle görmemek arasında gidip gelen şeffaf gölgeler gibi dibe saçılmış nesneler.

Beykoz’un denizi sonsuz bir boşluk gibi değil, görünmeyen sınırları var.

Geçmişin camları saklı bu boşluğun derinliklerinde ve kumların altında. 

Onları bulmak için sabırla aramak gerek.

Deniz bazen cömert davranır, özenle sakladıklarının üzerini açar, ortaya çıkarır onları. Çok fazla uğraştırmaz, zahmete sokmaz arayanı. Akıntının güçlü eliyle kumları süpürür atar, hazinesini paylaşır.

Bazen de tersliği tutar, alabildiğine cimrileşir. Geçmişin izlerini öyle ustalıkla örter ki eskiden eser kalmaz geride.

Neyse ki Paşabahçe Koyu’nun kuzey yönündeki hafif akıntısı ve iskeleye gelen giden vapurların yarattığı

anafor yüzünden Beykoz’un denizinin cimrilik etmeye pek fırsatı olmaz. Burada dip aynı gün içinde bir kapanır bir açılır. Aynı yerden ikinci, üçüncü geçişinizde bunu farkedebilirsiniz. Yeterince sabırlı ve dikkatli davranırsanız eliniz boş dönmenize müsade etmez. Daha demin kumla kaplı olan düzlük şehir hatları vapurunun anlık gayretiyle tertemiz olmuştur. Artık tek yapmanız gereken eskileri yenilerden dikkatlice ayırmaktır.

***

İnsanın rızkı sabah dağıtılırmış. Erken uyanan sabahın bereketini toplar, kimi karada kimi denizin dibinde...

Tırmığıma ilk şişe takıldığında deniz aydınlanmaya başlamıştı çoktan. Sabahın ilk hediyesi koyu yeşil camdan

kırıksız bir Benedikt likörü şişesiydi.

Aşağı yukarı bir ay önce Hünkâr Köşkü’nün açığında gezinirken bir tane daha bulmuştum. Fakat ağzı kırık diye almamıştım. Sağlamını bulmak bu sabaha kısmetmiş.

Günümüzde hâlâ üretilen bu likör Benedikt rahipleri tarafından ilk kez 18.

yüzyılda şişelenmiş. Bulduğum el yapımı şişe muhtemelen ilk üretimlerden biri. Daha çok ilaç niyetine tüketilen bitki kokteylinin boşunu acaba kim atmıştı denize?

Zaman geçtikçe filem dolmaya başladı. Cidarlarında kalıp izi bulunmayan, ağızları sonradan eklenmiş iki şişe

de eski cam ustalarının emeğinin eseri.

Dibinde derin girintisi olan yeşil şarap şişesinin boynu ve ağzı, asırlar önce harcanmış çabanın, damla damla alın terinin belirgin izlerini taşıyor. Önce üflenmiş, şekil verilmiş, sonra ağzı eklenmiş. Belli ki üfleme çubuğundan ayırırken biraz kırmak gerekmiş. Soğuyan camda dünün ustalığından izler kalmış...

Bizden önceki zamanlarda sarfedilmiş çabanın camlaşmış delillerini ararken hissettiğim rahatlama duygusunu keşke karada da hissedebilsem. (Ailemin yanında bulduğum mutluluğu ayrı tuttuğumu belirtmeliyim.)

***

Deniz bugün daha bir eli açık mı ne? Dipten şişe fışkırıyor! Gerçi çoğu 30-40 yıllık rakı ya da ispirto şişeleri.

Aralarında daha yaşlı olanları da var ya bunları şimdiden almaya gerek yok. İleride belki Derin toplar onları...

Kumun içine saklanmış olan şişeler bizden önceki İstanbulluların tüketim alışkanlıklarını ele veren birer ipucu

aslında.

Çoktan unutulup gitmiş bir müsekkin olan Neurinase’nin kabartma yazılı kahverengi şişesi... 1950’lerden kalma Vel-Çit marka Alman tipi yağlı saç boyasının kadın beli gibi kıvrımlı şişesi... Yeni Laboratuvar’ın kabartma yazılı el işi kavanozu...

Filem bu sabah geçmişin camlaşmış izleriyle doldu taştı. Sabahın bereketi işte...

***

Titreme biraz geçti sanki. Sudayken mesele yok ama rıhtıma çıkarken insanı zorlayan bir denge mücadelesini tetikliyor bu durum. Titrerken dengeyi korumak zor. Ne bir yerimi ne de şişelerimi kırmak isterim. Onları toplamak için akla karayı seçtim uyku sersemi kentin kıyısında.

Ne zaman tam iyileşmeden dalsam hep böyle olur. Yine hafif nezleyim, yoksa bu serinlik vız gelirdi bana. Böyle günlerimde uzun dekompresyon gerektirecek dalış yapmamaya çok dikkat ederim. Bugün derinde çok oyalanmayınca dalış bilgisayarı da insaflı davrandı, 6 metrede 3 dakika beklemede tokalaştık. Onun da yarısı çıkış yolunda geçti gitti zaten.

Beykoz’daki çekeğin tek eksiği doğru düzgün bir merdiveni olmaması. Dipteki irili ufaklı gevşek taşlar da cabası!

Ayaklarım dibe değer değmez tesisatın ağırlığından düşecek gibi olsam da sağlı sollu bekleyen kayıkların

desteğiyle vaziyeti kurtardım.

İyi ki sıkıca bağlamışım şişeleri. Bu kadar yorgunluğun üzerine kırılmalarını istemem doğrusu. Denizin dibinde yıllar önce daldıkları uykudan bu sabah bambaşka bir İstanbul’da uyandılar. Sabahın bereketiyle iyice keyiflenen bu dalgıca her birinin anlatacak ayrı bir hikâyesi var...