YOL ALMAK ÖĞRENMEKTİR

“İthaka’ya doğru yola çıktığın zaman,
dile ki uzun sürsün yolculuğun,
serüven dolu, bilgi dolu olsun.
Ne Lestrigonlardan kork,
ne Kikloplardan, ne de öfkeli Poseidon’dan.
Bunlardan hiçbiri çıkmaz karşına,
düşlerin yüceyse, gövdeni ve ruhunu
ince bir heyecan sarmışsa eğer...”

Kavafis’in İthaka şiirini çok severim. Buraya ilk birkaç mısrasını alıntıladığım İthaka, dilimize Cevat Çapan’ın kazandırdığı, yola, yolculuğa, yolda öğrenerek bilgeleşmeye dair bir güzellemedir.

***

Denizin üzerinde yol almayı da çok severim ama dipte geçirdiğim uzun zamanların, soluk soluğa aştığım yolların gözümde ayrı bir değeri var. Annem arada sırada şaka yollu takılır “sen hiç toprak insanı olamadın...” diye. “Onlardan çok var be anne...” derim, “biri eksik olsa ne fark eder ki...”

O kadar uzun zaman oldu ki bu yola çıkalı. Hani elde küçük bir çanta, içinde üç beş parça eşya ama

bir dünya hayalle çıkılan, sonu pek düşünülmeyen uzun yolculuklar vardır ya, dalışa öyle başlamıştım. Gerçi regülatörden ilk nefesi aldığım yer, pisliğiyle, kokusuyla, çamur rengi suyuyla dalgıçlığa heveslenen birinin hayallerini daha en başında kıracak bir yerdi ya varsın olsun, nasılsa başka yerler de vardı, hele şu yola bir çıkayım gerisi kolaydı. Zamanla yolum nasılsa oralara da düşerdi.

Rumelifeneri’nde Roket Taşı’nın hemen gerisine düşen balıkçı barınağında, derinliğin taş çatlasın 5 m olduğu liman suyundaki acemi nefeslerin üzerinden çeyrek asır geldi geçti. Geriye kalansa binlerce dalış ve dipteki uzun yolda geçen binlerce saat...

***

Dipte uzun zaman geçirince ister istemez aştığınız yol da uzuyor. Beykoz’da Hünkâr Kasrı’ndan girip

meydanda Onçeşme’ye uzanan gezintilerde dipte iki saatten fazla kalıp iki kilometreye yakın yol yaptığım çok olmuştur. Bu gezintiler sırasında derinlik bazen 30 metreyi aşar. Eğer rotam İDO iskelesinin önündeki çukurluktan geçiyorsa yolun önemli bir bölümü derin suda devam eder. Dalış bilgisayarının ekranında dekompresyon tavanı giderek derinleşir. Zaman geçer, yol uzar, torbam şişeyle, kameram görüntüyle dolar. Tek tük kırlangıçla kalkan ve bolca tekir çıkar karçıma. Onçeşme’nin yakınındaki yalıların önüne geldiğimi eşkina taşından bilirim. Gözenekli haliyle kömür cürufuna benzeyen bu kocaman kayalığın içindeki eşkinalar belki de Paşabahçe Koyu’nun ve de Beykoz’un son eşkinalarıdır.

Eşkina taşını bulunca ağır ağır yükselmeye başlarım. Burada da tek tük şişe bulduğum olur. Son zamanlarda torbamı kurşunla da doldurmaya başladım. Dibe takılıp kalmış ağ leşlerinin yaka kurşunları, oltaların iskandilleri de iyi kötü para ediyor. Hem öğrenir hem de fazladan birkaç kuruş kazanırım Beykoz’un dibinde gezinirken.

Ahırkapı’da da durum değişmez. Çekek yerinin hemen önünden dalıp teknelerin açıkta demir

üzerinde bekledikleri alarga yerine doğru giderken deniz tabanı dakikalar boyunca derinleşmemekte inat eder. Suya girdiğim yerde derinlik taş çatlasın 6 metredir, sonra nazlana nazlana 12-13 metreyi bulur. Buraya ulaşana kadar hiç olmazsa 10 dakika geçer. Eğer şişe bulmak ya da yol üzerindeki enkazda yuvalanan istakoz hazretlerine bir selam çakıp iki satır muhabbet için oyalandıysam bu süre daha da uzar. Derken düzlüğün yerini dik bir eğim alır. Ahırkapı sığlığı nihayet sona erer ve derindeki şişe ocağına giden kısa iniş başlar.

Hava lodos esmediğinde burada su berraktır. Karadeniz’in burukluğundan kurtulan su gerçek bir

deniz olur ağzınızda tuz tadı bırakır. Dipteki her türlü pisliğin üzerini adeta ayıbımızı gizlemek ister gibi örten yumuşak mercanlar ve deniz şakayıkları, insan hayalinin ötesinde bir güzellikte olan derin bahçeler yaratırlar Ahırkapı’da ve boğazın birçok başka yerinde.

Sadece toplamak için inmem dibe, gördüklerimi kaydederim, not alırım, görüntülerim. Toprak insanlarının da hemen yanıbaşlarında gözlerden uzak başka bir dünya olduğunu öğrenmelerini isterim. O dünyayı onlara daha iyi anlatmak için daha fazla öğrenmeye zorlarım kendimi. Haliyle yol da zaman da uzar gider bu sonsuz öğrenme anlarında. Denizin öğrencilerine bıkkınlık yakışmaz.

Sabırla yol aldıkça daha çok öğrenirsiniz denizden ve derinlerden. Dalışın bitmesi öğrenmenin de bittiği anlamına gelmez. Sonsuz öğrenme fırsatları sunan derinlere bir sonraki yolculukta ders kaldığı yerden devam eder.

İYİ Kİ VAR ŞU İSKELELER!

İskele dalışlarını oldum olası çok severim. Gerçi boğazdaki iskelelerin keyifli bir dalışa imkân veren konforlu ortamlar sunduğu pek söylenemez. Yine de iskele bacaklarının sualtı manzarası muhteşemdir. Zaten iskele dalışlarının dünyada çok sevilen bir dalış şekli olmasının en önemli sebebi bu manzaradır.

Nedense bizim iskeleler pek dalgıç dostu yapılar olarak inşa edilmemişlerdir. Ya çok yüksektirler ve üzerinizdeki malzemeyle derinliğini kestiremediğiniz bir yere atlamanız halinde muhtemel bir sakatlanmaya düpedüz davetiye

çıkarmış olursunuz ya da bir yolunu bulup suya girmiş olsanız bile merdiveni bulunmadığından, bu sefer aynı ağırlıklarla sudan çıkmaya çalışmak adeta bir eziyete döner. Gerçi, Boğaz’ın iki yakası boyunca uzayıp giden kazıklı yolun üzerinde yer yer merdivenler inşa edilmiştir. Göz göre göre yok dersem ayıp etmiş olurum. Lakin, son basamağı deniz yüzeyine değmeyen bu merdivenleri yapanların aklındaki en son kaygının dalgıçlar olmadığı da gün gibi ortadadır. Eğer aksi düşünülmüş olsaydı merdivenin inşaatı sırasında hiç olmazsa birkaç basamak denizin altına uzanacak şekilde yapılır ve böylece biz boğaz dalgıçlarının ziyadesiyle hayır duaları alınmış olurdu. Ama ne gezer...

Kazıklı yolun merdivenleri suya girmek için biçilmiş kaftandır, ne de olsa önlerindeki boğaz uçurum

gibi derinleşir çoğu yerde. Ama aynı yerden çıkmayı aklınıza bile getirmeyin. Bir keresinde üzerimde malzeme olmadan çıkmayı denedim ama nafile. Merdivenden umudu kesince en yakındaki sığlığı aramaya başlarsınız. Yeniköy’de bu durum pek sorun yaratmaz, sandalcıların hemen yanında kıyı

iyice sığlaşır, hatta taşlık bir plaj yapar, oradan yürüyerek çıkması kolaydır. Zaten  derindeki işi bitirip yüzeyin biraz altında gaz atım beklemesi (dekompresyon) yaparken akıntı ile sığlığa doğru yola koyulursunuz bile farkında olmadan. Fakat kazıklı yolun her yeri bu kadar dost canlısı  değildir. Mesela Aşiyan’da dalarken çakarın hemen yanındaki demir merdivenden suya girilir. Aşiyan’da suyun kenarında ayakta durmak bile zordur, boğaz burada diklemesine derinleşir. Akıntı daha da kuvvetlidir, kuzey fırtınasıyla cadı kazanına döndüğü olur ara sıra. Eğer burada akıntıya kapılır ve merdiveni kaçırırsanız çıkmaya en uygun kıyı taa Bebek’tedir. Hidiv Yalısı’nın civarındaki sığlıktan çıkıp Aşiyan’a kadar neredeyse yarım kilometre yürümek, üzerinizdeki gâvur ölüsü malzemeyle hiç kolay değildir...

***

İskeleler arasında emektar çekek yerlerinin yeri bir başkadır gönlümde. Boğaz’ın kıyısına sıralanmış

çekeklerin kararmış yosun bağlamış tahtaları denizcilerin çileli hayatının delili gibidir. Kolay kolay yıkıldıkları görülmemiştir, fırtınaya da dalgalara da sonuna kadar direnirler. Sandalların kolayca çekilebilmesi için suya sıfır birer rampa şeklinde inşa edildiklerinden çekeklerden suya girmesi de kolaydır. Civarları mutlaka sığ olur. Dalıştan sonra çıkmaya uygun yer aratmazlar insana.

Muhabbeti de severler. Ne halde olduğunu kendi diliyle anlatır üzerinde gezinene. Eğer çürümeye başladıysa, dalgıcın ağırlığı ile önce biraz esner, ardında biraz gıcırdar, “bana güvenme, dikkatli bas, sonra karışmam!” der gibi sesler çıkartır. Çok zorlamanın gereği yoktur, hemen yan tarafta daha iyi durumda olan bir çekek mutlaka vardır.

Bir de adını koyamadığım, çekek mi iskele mi belli olmayan sahanlıklar vardır Boğaz kıyılarında.

Sahil duvarından denize doğru birkaç metre çıkma yapan daracık beton sahanlıklar, teknelerin uzun süre bağlanmadıkları, yolcu ve yük indirip bindirmeye yarayan kaptı kaçtı iskeleleridir. Bunlar arasında sıkça ziyaret ettiklerimden biri Rumelihisarı’nın önünde diğeri ise Ortaköy İskelesi’nin yanındadır. Boğaz’daki en sevdiğim batıklara giden uzun yolların başlangıcıdır buralar. Eskiden Ortaköy’deki kaptı kaçtı iskelesinde bir tane demir merdiven de vardı. Basamakları suyun altına kadar inerdi, pek alışkın olmadığım bir lükstü. Bir sabah Ortaköy batığına dalmaya geldiğimde yerinde yeller esiyordu canım merdivenin. Anlaşılan birazcık rahata ermem birilerinin gözüne batmıştı. Suya girip çıkaren yaptığım cambazlık bazen dalıştan daha fazla yoruyor.

***

İskele bacakları suyun içinde birer yaşam kulesi gibi yükselirler. Ancak Marmara’daki iskelelerin

bacakları canlı çeşitliliği açısından boğazdakilere beş basar! Suyun dışında çıplak olan metal yüzeyin altına girer girmez deniz canlılarının adeta hücumuna uğrar. Midyeler Boğaz’da ve Marmara’da bacakların değişmeyen ortak kostümüdür. Geriye kalan her şey midyelerin üzerine yerleşir.

Eğer canlıdan yana zengin bir iskele dalışı yapmak isterseniz, Kartal’da eski kumculardan kalma demir iskelenin yıkılmamaya direnen enkazında hoş bir manzara ile karşılaşabilirsiniz. Dalgakıranın taşlarından hoplaya zıplaya kıyıya inmesi biraz zor olsa da kazıkların arasındaki manzara bu zorluğa değer. İskelenin ucunda derinlik 13 metredir. Sağında solunda sandal enkazları vardır. Midyenin yanı sıra Chlamys türü tarak midyeleri de bacaklara sıkıca tutunmuşlardır. Bu kadar lezzetli kabuklular birarada olunca onları iştahla yiyen deniz yıldızları da bacaklara tırmanmaya üşenmezler. Deniz tavşanları yılbaşı süsleri gibi midyelerin arasında dolanırlar. Yüzemeyen deniz canlılarının su içinde yükselmelerine fırsat veren iskele bacakları bu halleriyle birer yaşam kulesine benzerler. Midyelerin arasında horozbinalar ve çalı karidesleri göze çarpar. İskelenin gölgesinde kocaman iskorpitler, lapinler, hanozlar, gelincikler gezer. Gümüş ve izmarit balıkları da iskelenin civarından ayrılmazlar. Civardaki kayalıklarda tek tük istakoz gördüğüm bile olmuştur. Allah’tan sık sık yerini değiştiryor, yoksa çoktan yakayı ele verirdi.

Tepeden sarkan bir olta Kartal’daki eski kum iskelesinin sadece dalgıçların değil oltacıların da uğrak

yeri olduğunu fısıldar. Türlü çeşit deniz canlısına güvenli bir yuva sunan hurda yığını, denizin altındaki ve üstündeki bir avuç deniz insanına karadaki yaşamın sıkıntılarından kurtulmak ve bir süreliğine de olsa rahat bir nefes almak için sığınak olur çıkar.

TOPLAMA ÇIKARMA DALIŞLARI

Hani 3 kuruş kâr edelim derken 5 kuruş zarar etmek vardır ya, geçen Aralık’ta Ortaköy Batığı’nda

başıma gelen tek kelimeyle buydu. Hem batıkta kafa dağıtır hem de biraz kurşun toplarım niyetiyle inmiştim paslı demir yığınına. Malum önümüz yılbaşıydı ve fazladan birkaç kuruşun zararı olmazdı.

Boğazın batıkları dalgıçların bankası gibidir. Zamanında abilerimiz iner, balık, ıstakoz, hurda, vs., ne varsa toplar nafakayı doğrulturlarmış. Sağolsunlar öyle bir hevesle çalışmışlar ki bronz ve bakır namına bir gram metal bırakmamışlar enkazlarda. Demiri zaten işe yaramaz. Eh hal böyle olunca bana da olta ve ağ kurşunlarından başka bir şey kalmıyor geriye.

Abiler bankada ne varsa çekmişler zamanında. Ortalık tam takır. Allah oltacılara zeval vermesin. Arada 15-20 kilo kurşun hiç fena olmuyor, akmasa da damlıyor dar zamanımda. Yalnız siz siz olun böyle tatlı talı anlatıyorum diye sakın kanıp derinde hurda kurşun toplamayı sakın kolay bir iş zannetmeyin. Öyle bir iki tane küçük olta kurşununu cebe atıp çıkarmaya benzemez. Tıka basa dolu çuvalı balonla çıkarmaya çalışmak, huysuz atı dizginlemeye çalışmak gibidir, elinizden kaçmak için fırsat arar. Nitekim onca tecrübeme rağmen geçenlerde bir tanesi elimden kaçıverdi her nasıl olduysa...

***

Yılbaşı öncesi fazladan üç beş kuruş ek gelir olsun diye dipteki bankaya uğramıştım. Kerterizler belli,

kıyıdan epey açıktaki batığı bulmak zor olmadı. Ulaş’la hazırlığımızı daha hafta ortasında tamamlamıştık. Birer tane 25 kiloluk kaldırma balonu, sağlam birer çuval -ki benim çuvalın dışında trol ağından yapılmış bir de sağlam aboş vardı-, birer de kafa feneri...

Batığın ortasındaki boşluğa gelince sağa dönüp derine doğru ilerlemeye başladık. Bir zamanlar bu boşluğun olduğu yerde kocaman bir buhar kazanı varmış. Dinamitle patlatıp çıkarmışlar bakır kazanı. Hurdası bile iyi para etmiştir. Pervanesinin de yerinde yeller esiyor. Kazanı götüren onu bırakır mı hiç!

Boşluğu bulunca enkazın hemen sancak bordasını siper almak gerek. Ben de tam böyle yaptım. Ulaş da peşimde. Böylece akıntıdan çok etkilenmeden 43 m derine kadar nispeten vukuatsız bir şekilde indik. Paslı cesedin pruvasında envayi çeşit olta kurşunu daldan sarkan armutlar misali toplamamazı bekliyordu. Gırgırlardan ve fanyalı ağlardan yadigâr dizi dizi yaka kurşunları metal yılanlar gibi dolanmışlardı batığa.

Durum vaziyetini iki satır değerlendirip birbirimize afili birer okey çaktıktan sonra işe koyulduk Ulaş’la. Ağ artıklarını, ipleri kes babam kes. Senelerdir dolanan iplerden ve ağlardan adeta dürüm olmuş batıktan arta kalan gudubet. Serbest kalan leşler dalgıcın üzerini örtmek, koluna bacağına dolanmak için fırsat kollar. Bir anlık dikkatsizliğin bedelini batığın ayrılmaz bir parçası haline gelerek ödemek de vardır.

Kesme biçme torbaya doldurma işi hemen hemen 15 dakika sürdü. Şöyle bir yokladım torba iyice şişmiş, neredeyse kusmak üzere. Açgözlülüğün alemi yok. Kerteriz nasılsa bende saklı, hem hesabı da hemen bitirmemek gerek, azar azar, gerektikçe çek...

Can yeleğiyle taşınmayacak kadar ağırlaşan torbaya bağladım balonu. Önce regülatörden çok az hava bastım balona, anında fırladı yukarıya ama gücü yetmedi altındaki ağırlığı kaldırmaya. Sonra az daha hava bastım. Hafifler gibi oldu. Niyetim daha fazla şişirmeden, batığın ortasındaki boşluğa kadar denge yeleğiyle destek verip taşımaktı. Kuru elbise, denge yeleği ve balon; havasını kontrol etmem gereken üç tane zımbırtıyla 43 m derinden çıkmaya çalışmak her biri ayrı bir tarafa gitmek isteyen üç tane köpeği zaptetmeye çalışmak gibi. Her biri aklına estiği gibi gitmek istiyor. Dikkatli olmak gerek.

Kuru elbisenin valfini sonuna kadar açtım, biraz sızdırırsa bile sorun değil. Hiç olmazsa kendi kendine tahliye eder içindeki havayı. Denge yeleğini zaten çok şişirmedim, balona kuvvet çıkıcaz artık. Aklımda bu hesapları yaparken batığın bordasından biraz ayrılmışım farkında olmadan. Sipersiz kalınca akıntının avcuna düştüm. Artık ne diye yaptıysam balona biraz daha hava bastım. Balon şişirirken çok kritik bir sınır vardır. Havayı azıcık kaçırırsanız balon bir anda havayi fişek gibi fırlar gider. Akıntıyla başa çıkmaya çalışırken balon bir an gözümden kaçtı. İşte ne olduysa o anda oldu. Balon elimden fırlayıverdi. İleri atıldım ama nafile. Yetişmek ne mümkün!

Balona mı yanayım, kurşunlara mı, ağ torbaya mı? Sudan dışarıya fırladığında etrafta balıkçı varsa inşallah yüreğine inmemiştir. Tahliye valfinden çıkan havayla tıslayan kırmızı bir deniz canavarı gibi fırlamıştır Allah bilir. İlk paniği atlattıktan sonra balonu patlatmadan ve de belini incitmeden torbayı kayığa almayı becerdiyse birkaç senelik kurşun ihtiyacını fazlasıyla karşılaşmıştır herhalde. Ne diyeyim helali hoş olsun...

***

Hep birşeyler topladım denizin dibinden. Başım ne zaman sıkışsa, ne zaman dara düşsem, üç beş

kuruş artık kısmette ne varsa hiç esirgemedi, hep yüzümü güldürdü deniz ana. Gün oldu cep harçlığımı, gün oldu ek kazancımı verdi. Az çok, artık gönlünden ne koparsa...

Her işin olduğu gibi toplayıcılığın da bir raconu, kendine has bazı kuralları var. Bu kuralların önem sıralaması adamına göre değişebilir. Sağ salim çıkmak şüphesiz en önemli kural, ancak girdiğin malzemeyle çıkmak da bir o kadar önemli. Her dalışta dipte bir şey bırakan dalgıç kâr etmeyi rüyasında görür.

Toplama çıkarma dalışlarında olabildiğince az malzemeyle dalmayı tercih etmemin sebebi kendi kendime koyduğum bu kuraldır. Dipte bir şey bırakmamak için yanıma gereksiz malzeme almam. Yalnız az malzeme derken eksik malzemeyi kastetmiyorum. Aman üzerimde görünsün diye takıp takıştırmaya gelmez toplama çıkarma dalışı, sadece gerekli olanları taşımak gerek.

***

Şubat’ın ilk haftasonu yine Beykoz’daydım. Uzun hastalığın ardından ikinci dalış. Yavaş yavaş eski gücümü kazandığımı hissediyorum. Malzememi akşamdan hazırladım. Klasik kurşun çantam yerine brandacıda diktirdiğim takviyeli PVC çantamı aldım. 50 kilo ağırlığa dayanacak şekilde özenle dikti usta. Taşıma kulpları olarak sağlı sollu paslanmaz D halkaları var. Dört dörtlük oldu. İnşallah bu da uçup gitmez, Ortaköy’deki zararı unutmadım daha.

Su bu hafta daha da soğumuş. İyi ki anorak içliğin altına termal de giymişim. Yeni aldığım kafa lambasını denemek için iyi fırsat. Hiç olmazsa çalışırken ellerim serbest kalır. Çekek yerinden suya girdim. Son kontroller, Yunus Peygamber’in duası (hiç ihmal etmem), denge yeleğini söndür veee işte yine başlıyoruz.

Suyun bulanık olacağını tahmin etmiştim ama bu kadarını beklemiyordum doğrusu. Birkaç gündür lodos esiyordu, önüne kattığı orkoz suları iyice bulandırmış boğazın dibini. Görüş taş çatlasın 1 m, belki derinde daha iyidir. Çala palet ilerliyorum ama dikkati de elden bırakmamak gerek, mazallah bulanık suda balık avlamak isteyen birileri civara ağ attıysa sonuçları hiç hoş olmayabilir. Örümceğin ağındaki sinek olmak da var işin ucunda...

***

Yok yok, bugün derinde de su kötü. Şişe bulmaya uğraşmak boşa kürek çekmek olur. 25 m civarında

ağır ağır ilerliyorum. Görüş biraz daha iyi gibi. Fenerim az ilerideki kayaları hayal meyal aydınlatıyor. Biraz daha yaklaşınca, kayaya dolanmış hayalet ağları hemen farkettim. Yaka kurşunları yerli yerinde. Şişe bulamadım ama yine de üç beş bir şey toplayabilicem gibi görünüyor. Bu sefer kurşunları tek tek dipte kesmek yok. Torba yeteri kadar büyük, ipiyle beraber istifler karada sökerim artık.

Aşağı yukarı 10 m’lik uzunca bir kurşun yakayı güzelce toplayıp torbaya tıktıktan sonra aynı kayaya dolanmış bir başka ağ leşi gözüme ilişti. Allaaah cennetmiş burası. Bi 10 m’lik yakayı daha toplayıp torbaya koyduktan sonra ağırlık kendisini hissettirmeye başladı. Rahat çalışmak için torbayı kayanın hemen yanında dibe bıraktım. Kurşun gibi ağırlaşmıştı, nereye gidebilirdi ki?

Sen misin bunu söyleyen. Hayalet ağın kurşunlarını traşlarken artık nasıl debelendiysem dipten öyle bir çamur bulutu kaldırmıştım ki bir anda göz gözü görmez oldu. Hadiii nereye gitti torba? Sağa baktım sola baktım ama nafile torba koyduğum yerde değil ya da ben torbayı koyduğum yerde değilim. Kendi kendime söyleniyorum, söylenmek ne kelime sinirden fokurduyorum. Gitti güzelim torba. Ulan yine içi kurşun doluydu, üstelik bu sefer makas da içindeydi. Katmerli zarar yine...

Sinirim geçince farkettim hafif akıntıyı. Aa bulut dağılıyor! Çamur bulutunun içinden çıkıp kayalığın üzerine tüneyip beklemeyi düşündüm önce. Baktım hareket etmeyince üşüyorum, zamanında dalgıç okulunda öğrendiğim gibi giderek genişleyen daireler çizerek torbayı yakın çevremde aramaya karar verdim. Isınırken belki torbamı bile bulurum. Ne diyelim umut dalgıcın ekmeği...

Arkadaş, Allah insana önce eşeğini kaybettirip ağlatır sonra buldurup güldürürmüş. Bana da tam öyle oldu. Bizim torba helal malmış içindeki makas ve kurşunlar da. Kayalığın çevresinde dönmeye başladıktan 10 dakika sonra torbayı koyduğum yerde buldum. Nasıl sevindim anlatamam. Biraz daha kurşun toplayıp bulanık suda şansımı daha fazla zorlamadan ufak ufak voltamı aldım. Her şeyi tadında bırakmak gerek. Geçen sefer torba, balon, karabina, kurşunlar ne var ne yok gitmişti. Neyse, bu seferki geçici bir kayıpmış. Bugünlük bu kadar. Zaten üşümeye de başladım.

DALIŞ BENİM AFYONUM...

Bu kış, ilklerin kışı oldu benim için.

Dala çıka geçen 26 sene boyunca ilk kez bu kış dalışa bir ay ara vermek zorunda kaldım. Kesin rakam vermek gerekirse, 24 Ocak 2015 itibarıyla tam 1 ay 3 gün uzak kaldım sudan...

Geçen aralıkta, gereksiz yere uzatılan bir dalışın ardından önce şiddetli bir sinüs ağrısı (önemsemedim); sonra aynı yerden kaynaklanan, iltihapla karışık şiddetli bir kanama (sen misin önemsemeyen)... Ee gitsene doktora!

Oldum olası sevmem doktora gitmeyi, haliyle ilk günlerde yine gitmedim.  

Bildiğim bir antibiyotik var, beher tableti 1000 mg, tam domuz kurşunu. Birkaç sene önce yine sinüzit olmuştum, doktor da aynı ilacı vermişti. Kendi kendime dedim ki; “adam sen de belirtiler aşağı yukarı aynı; kutu bitene kadar her gün iki tane al; yakıştırma hastalığı kendine...”

Beş gün kullandım kafadan uydurma reçetemi. Hangi cins mikrop kaçtıysa bünyeye, ilaç kâr etmedi. İnatla devam eden ağrıya ve kanamaya bir de ciğerlerimden gelen hırıltı eklenince, dedim bu sefer kaçarı yok, doğruca doktora...

İlk teşhiste yanılmamışım: sinüzit. Ancak, gerek alerjik bünyem, gerekse ana tarafımdaki astım öyküsü nedeniyle bronşit başlangıcı da eklenmiş lağıma dönen sinüslerime. Beş günlük tedaviye bir on gün daha eklendi. Durum ağırlaşınca tedavinin kalibresi de yükseldi haliyle.

Ulan hamsi kafalı, bak durduk yere papazı buluyordun! Otur kıçının üstüne, düzelene kadar dalmak yok!

O sözün üzerinden bir aydan fazla geçti; üstelik daha tam randımanlı da düzelmemiştim, ama dayanamadım. Arkadaş, dalmayınca huysuz, nemrut biri olup çıkıyorum. Dalış benim afyonummuş, bu kış bunu iyice anladım.

***

Dedim ya, bu kış ilklerin kışı oldu benim için...

Mesela, hastalıktan sonraki ilk dalışta biraz üşüdüm de...

Geçen hafta Salı akşamı Emin (Yiğitler) abinin dükkânına gittim tüpümü doldurmak için. Daha önce

size ondan bahsettim. Bu blogun bir yerlerindeki yazılarımda adı geçer. Galiba şişe dalışlarını ya da gece dalışlarını anlattığım yazılardaydı. Başka öykülerde de adı geçiyor olabilir ihtiyarın. Yanılıyor da olabilirim. İhtiyarla o kadar eski arkadaşız, abi kardeşiz ki...

Dalmasam bile tüpüm dolu olacak! Çünkü her an dalabilirim, dalmayı isteyebilirim! Eve gitmeden Kızıltoprak’taki mekâna damladım. Saatler öncesinden telefonlaşmıştık, beni bekliyordu. Ancak, garibimin beli fena ağrıyormuş, kompresörün üzerini açamamış. Muhafaza olsun diye koyduğu ağır tahta kapıyı ve üzerindeki bir yığın ıvır zıvırı birlikte kaldırdık, emektar koca kafa kompresörümüzün üzerinden. O da yaşını başını aldı bizim gibi, ama bu sizi yanıltmasın, o da hâlâ taş gibi!

Tüpümü kompresöre bağlar bağlamaz, daha ilk tıslamada kendimi iyi hissetmeye başladım. Onbeş

gün süren antibiyotik tedavisinde bile kendimi bu kadar iyi hissetmemiştim. Dalış benim afyonum diyorsam bir sebebi var. Benim sakinleştiricim, vitaminim, proteinim, ilacım, şifam dalış...

Kimisi yaşamında bir değişiklik olsun diye dalar, ben yaşadığımı iliklerime kadar hissetmek için dalıyorum. Gerçi bu kez iliklerimde hissettiğim yaşamın yanı sıra birazcık da soğuk oldu ya sağlık olsun. Üstelik su daha tam soğumadı bile, hâlâ 8 derece. Kuru elbisenin altına düzgün bir içlik giydiyseniz bahar serinliği sayılır bu. Hımmm demek ki daha tam iyileşememişim. Yani hastalık tıbben geçmiş, ama bünye eski direncini, gücünü kazanmak için biraz daha zamana ihtiyaç duyuyor...

Eğer bu lafa kansaydım, daha bir ay suya girmemem gerekti. Yok ya! Ha bugün ha yarın diye sürekli ertelemeye başlarsan, bir daha giremezsin suya. Bu böyledir, başkalarında izlediğim tecrübelerle sabittir. Öyle ya da böyle şeytanın bacağını geç olmadan kırmak gerek.

Dedim ya, ben yaşantımda bir ilginçlik olsun diye değil, yaşadığımı hissetmek için dalıyorum...

Sizi bilmem, ama ben eğer dalamazsam (ki ister istemez günün birinde olacak bu), yaşamım eksik kalır!

***

24 Ocak 2015... Sabah erkenden kalktım. Göğsüm hâlâ biraz hırlıyor, ama umurumda değil.

Muhtemelen bugünün akşamı yine hapşırmaya, öksürmeye başlarım. Bahane uydurmak için fırsat verme kendine be adam. Çantaların hazır. Hem, hamsi kafalı, madem depoda çürütecektin, ne diye kuru elbiselere o kadar para verdin? Kov aklındaki şeytanları.

Enerji versin diye bolca bal ve fıstık ezmesi sürdüm ekmeğe ve doğruca indirdim mideye. Termos boş, kahveyi yoldan alırım. Dalıştan sonra sıcak kahve iyi gelecek, bunu bilmek için alim olmaya gerek yok.

Son sürat gittim Beykoz’a. Daha arabayı park eder etmez dostlar sardı çevremi:

-       - Nerelerdeydin?

-        -Gözlerimiz seni aradı...

-        -Alışmışız senin görüntüne...

-        -Tahmin ettik hasta olduğunu...

-        -Geçmiş olsun...

Son sürat hazırlandım. Kuru elbisemi giydim, takım taklavatı kuşandım. Dostlarla kısa bir

vedalaşmanın ardından yine boğaza karıştım.

Su buz gibi, hiç olmazsa bu gün çok uzatma, der gibiydi sağduyum. Onu kırmadım. Dipten birkaç şişe, biraz kurşun topladım. Biraz üşüsem de sıcacık kahvemi yudumlarken rahatladım.

Dalış benim afyonummuş; o beni bırakana kadar dalışı bırakmak yok!

Bunu çok iyi anladım...