Geçen hafta İstanbul'da iki farklı balıkçıda iki tane bozcamgöz (Hexanchus griseus) teşhir edildi. O bildik kanlı hikâye yine tekrarlandı. Biri Saros Körfezi'nde, diğeri Marmara Ereğlisi'nde yakalanmıştı. Saros Körfezi'nde yakalanan bozcamgözü hangi av aletinin öldürdüğünü bilmiyorum, ama Marmara Ereğlisi'nde bir gırgır ağı son vermişti bu muhteşem balığın yaşamına, tam 100 m derinde. Her ikisi de dişiydi ve eğer öldürülmemiş olsaydılar türlerinin devamı için genç nesiller doğuracaklardı. Olmadı! Avlandılar... Katledildiler... Kanları aktı; kanlı izler Marmara'dan, Ege'den İstanbul sokaklarına kadar uzadı gitti.Saros Körfezi'nde yakalanan bozcamgöz 4 m uzunluğundaydı. Ümraniye'de Çakmak Köprüsü'nün yanıbaşında bir balıkçıda sergilendi, bir vincin ucuna başaşağı asılarak. Kanı sokağı ıslattı. Öldürülmesinden kimse rahatsız olmadı. Canavardı ya sözüm ona; öldürülebilirdi, mahsuru yoktu bu katliamın. Bostancı'da da durum farklı değildi. Onu başaşağı asmak yerine yere yatırmışlardı. Boyu 3.5 m'ydi. Meraklı ama ürkek bir kalabalık sarmıştı çevresini. İçlerinden birisi sordu balıkçıya;
- Nerede yakalandı bu?
- "Marmara Ereğlisi'nde..." diye yanıtladı balıkçı; "korkmayın çok derinde yaşar, o yüzden
insana pek yaklaşmaz."
Korku, hep aynı korku. Hiç köpekbalığı görmemiş olan insanlarda, 
köpekbalıklarına karşı derin bir korku, gizlenmeyen bir güvensizlik var. Korkunun ve güvensizliğin önüne geçemiyoruz. Onlara karşı beslediğimiz korku ve güvensizliğe çoğu zaman iğrenme ve sebebini açıklayamadığımız bir nefret ekleniyor. Onları öldürürken, bu duygulara yaslanarak kendimizi iyi ve haklı hissediyoruz. Denizin görkemli canlıları ya İstanbul'un çöplüklerinde çürümeye terk ediliyor ya da kedi maması yapılıyor.
150 milyon yıldır denizlerde boy gösteren bir canlıyı kedi maması yapacak kadar küçümsüyoruz. Lütfen kedinize başka mama bulun ve bozcamgözü derin karanlıkta rahat bırakın artık.
